Een stukje geschiedenis

Tot voor kort hadden alle conventionele kleuren t.v.'s een beeldbuis, die qua kleurzuiverheid, scherpte, lichtsterkte én duurzaamheid verre van ideaal was. Deze in 1948 ontwikkelde 'Delta' beeldbuis werd - met enkele verbeteringen - door de Europese fabrikanten overgenomen. De beeldbuis had - zoals u hiernaast kunt zien - in de hals 3 kanonnen, die elk een straal uitzonden. Deze stralen werden elektronisch door een metalen scherm met een groot aantal kleine gaatjes gestuurd om vervolgens de rode, groene en blauwe kleurstippen op het beeldscherm te raken. De beeldbuis moest - wilde de beeldkwaliteit acceptabel zijn - met een ongelooflijke precisie worden geproduceerd. De kleinste afwijking in de buis veroorzaakte direct verlies van beeldkwaliteit. Onvermijdelijke toleranties in de productie maakten een ingewikkeld afbuig- en correktiesysteem noodzakelijk. Voor het afregelen en convergeren moest dan aan zo'n 23 regelaars worden gedraaid. Bij aflevering en plaatsing van zo'n kleuren t.v. moest de vakman deze geheel afregelen en adviseerde altijd met klem het toestel niet meer te verplaatsen. Toch werd na verloop van tijd de beeldkwaliteit al slechter onder invloed van magnetische krachten en de grote warmte-ontwikkeling in het toestel. De - dure - vakman moest er dan weer bijkomen om opnieuw af te regelen.

Omdat het de Sony ingenieurs duidelijk was dat het bestaande systeem nooit zodanig geperfectioneerd kon worden dat het aan Sony's basiseisen kon voldoen. Die eisen waren: een zo simpel mogelijk - en dus betrouwbaar - systeem, optimale kleurbrillance en lichtsterkte, ook bij daglicht hoge blijvende scherpte, ongevoeligheid voor magnetische invloeden en schokken en daardoor volledig transportabel, onvoorwaardelijke bedrijfszekerheid en geen afregelen en convergeren bij aflevering, net zo min als na jaren gebruik. In 1968 introduceerde Sony het nieuwe, revolutionaire Trinitron

systeem. ledereen stond versteld van de eenvoud en de ongeëvenaarde beeldkwaliteit. Trinitron werd vanaf dat moment als een doorbraak op kleuren t.v. gebied beschouwd.

Toch duurde het nog zo'n 8 jaar voordat andere fabrikanten - met lede ogen het Trinitron succes aanziend - met de Inline sleuvenmasker buis kwamen. Een buis die qua techniek en beeldkwaliteit de mindere is van de Trinitron. De fabrikanten noemden het de beeldbuistechniek van morgen. Sony denkt daar anders over ...

Het grote verschil...

Hoeveel wij u ook over Trinitron vertellen, het grote verschil ziet u als u naar uw dealer gaat en uitdrukkelijk verzoekt de Sony Trinitron Kleuren t.v. naast de concurrerende merken te demonstreren zodat u met eigen ogen de beeldkwaliteit kunt vergelijken. Let eens op de enorme lichtsterkte, kleurbrillance en niet te vergeten de scherpte.

Beoordeel deze niet alleen in het midden van het beeld maar ook in de uiterste hoeken. Vergelijk ook de kleurzuiverheid. Het zal u opvallen dat vele merken nogal verschillend denken over bijvoorbeeld de kleur wit!

Voor de technisch geïnteresseerden onder u gaan we wat dieper op de Trinitron in.

Sony is de enige ter wereld die een kleurenbeeldbuis maakt met één kanon en één elektronische lens. (Sony patent) Alle andere kleurenbuizen hebben nog steeds drie kanonnen en drie - door ruimte gebrek- noodzakelijkerwijze kleine lenzenstelsels die de drie kleurenstralen zodanig moeten sturen dat ze - ook in de uiterste beeldhoeken - een scherp kleurenbeeld opbouwen. Nu geldt voor een lens, optisch of elektronisch, dat de grootste scherpte in het centrum ligt. Daarom past Sony één groot lenzensysteem toe in plaats

3 kanonnen, 3 lenzen (conventioneel)

van drie kleine. Het voordeel is duidelijk: stukken scherpere projectie op het fosforscherm omdat bij Sony de kleurenstralen alleen door het centrum van de lens gaan. Bij drie kleine lensjes gaan de stralen ook buiten het centrum om met als onvermijdelijk gevolg: scherpteverlies. Bijkomend voordeel is dat bij één grote lens ook de straalstroom groter kan zijn. Vandaar de enorme lichtsterkte van de Sony Trinitron buis. Hieronder ziet u - schematisch - het verschil tussen het thans gangbare systeem en Trinitron.

1 kanon, 1 lens (Trinitron)

Ook voor het scheiden van de kleuren ontwikkelde Sony een uniek en exclusief systeem: het Apertuurrooster. Dit rooster bestaat uit uiterst dunne metalen spijlen, die in een zwaar metalen frame zijn bevestigd. De elektronenstralen vallen door de openingen tussen de spijlen en doen de juiste kleurstrepen op het beeldscherm oplichten. Alle andere beeldbuissystemen hebben een kleurenscheidingssysteem dat bestaat uit een metalen plaat waarin ronde of rechthoekige gaatjes zitten:

het zogenaamde schaduw- of sleuvenmasker. Het vele materiaal tussen de gaten houdt de elektronenstralen tegen waardoor stukjes zwart op de fosforlaag oningevuld blijven. Met andere woorden de effectieve lichtsterkte is minder. Het metalen scherm verhoogt ook de temperatuur, wat ten koste gaat van de levensduur.
Hieronder ziet u de verschillende kleurscheidingssystemen.

Schaduwmasker

(conventioneel)
Gaatjesscherm met een doorlaatbaarheid van 16,2%.

Sleuvenmasker

(conventioneel)
Scherm met rechthoekige gaten waardoor de doorlaatbaarheid op 17,2% kon worden gebracht.

Apertuurrooster (Sony)

Verticaal volkomen open rooster met een doorlaatbaarheid van maar liefst 23%. Alleen bij dit systeem sluiten de fosforstrepen verticaal volkomen op elkaar aan.

Sony is de enige ter wereld met 114° beeldbuistechniek.
Dankzij de grote elektronische lens is de dieptescherpte zó enorm dat in de uiterste beeldhoeken een gestoken scherp beeld wordt verkregen. De afstand tussen kanon en beeldscherm

is bij Sony het kortst waardoor de beeldpunten een kleinere afmeting hebben. Het gevolg is een extreem briljant en scherp beeld bij een uiterst ondiepe bouwwijze. De Sony Trinitron kleuren tv's vinden dan ook probleemloos in praktisch elk wandmeubel een plaatsje.

Het wordt eentonig maar Sony is de enige fabrikant die een cylindrisch beeldscherm heeft ontwikkeld. Alle andere merken gebruiken nog steeds het traditionele sferische beeldscherm oftewel een beeldscherm dat vanuit elk gezichtspunt een gewelfd oppervlak heeft. Hierdoor treedt beeldvervorming op en wordt zo'n 64% van het opvallende licht in de ogen van

de kijker gereflecteerd wat onnodige ooginspanningen tot gevolg heeft. Alleen op het cylindrische beeldscherm met zijn nagenoeg rechte hoeken blijven rechte lijnen ook inderdaad recht en wordt terugkaatsing van gereflecteerd licht tot een minimum beperkt.

Sferisch systeem

Cylindrisch systeem